وبلاگ

همانطور که در شکل نشان داده شده است، زبان های برنامه نویسی معمولی رویکردهای متفاوتی برای تهیه کد دارند. اگر زبان معمولی باشد، مانند C یا C++، ابتدا کد برای تبدیل اولیه به کامپایلر ارسال می شود. کامپایلر یا آن را به کد شی تبدیل می کند و به لینک دهنده می فرستد یا آن را به کد اسمبلی تبدیل می کند و به اسمبلر می دهد. سپس اسمبلر آن را به کد شی تبدیل می کند و به لینک کننده می فرستد که کد اجرایی را تولید می کند.

با این حال، همه زبان های مرسوم از این رویکردها پیروی نمی کنند. اگر زبان مانند مثال است جاوا یا C#، کامپایلر کد را به یک زبان میانی تبدیل می کند که در زمان اجرا به یک مترجم مبتنی بر ماشین مجازی ارسال می شود. سپس مفسر کد ماشین را تولید کرده و به پردازنده ارسال می کند.

اینها تنها راه هایی نیستند که زبان های برنامه نویسی مرسوم از طریق آنها کامپایل و به کد ماشین ترجمه می شوند. با این حال، روش های نشان داده شده در شکل به نشان دادن تفاوت این زبان ها با زبان های برنامه نویسی کمک می کند. یک زبان برنامه نویسی مانند پایتون یا پیش پردازشگر فرامتن (PHP، تا زمان اجرا به صورت خام باقی می ماند و پس از آن به مترجم ارسال می شود. مترجم تفسیر می کند دستورات یکی در یک زمان، آنها را به کد ماشین تبدیل می کند که می تواند توسط پردازنده استفاده شود.

از آنجایی که زبان های برنامه نویسی از پیش کامپایل نشده اند، ممکن است به خوبی زبان های معمولی عمل نکنند. با این حال، زبان های برنامه نویسی و نرم افزارهای ترجمه به طور پیوسته در طول زمان بهبود یافته اند و به کاهش برخی از نگرانی ها در مورد کمک می کنند. بهره وری.

زبان های برنامه نویسی و زبان های برنامه نویسی مرسوم از جهات دیگری نیز متفاوت هستند. به عنوان مثال، زبان های برنامه نویسی به برنامه های دیگر بستگی دارد. شما نمی توانید از آنها برای ساخت افراد مستقل استفاده کنید برنامه های کاربردی همانطور که می توانید با زبان های معمولی. علاوه بر این، زبان های برنامه نویسی تمایل دارند کنترل مستقیم کمتری بر روی سخت افزار ارائه دهند. با یک زبان معمولی، برنامه نویسان می توانند به راحتی پردازنده را کنترل کنند، حافظه و ورودی خروجی منابع

زبان های اسکریپت نیز تمایل به تایپ آزاد دارند. این بدان معناست که الف نوع متغیر در کد تعریف نشده است، اما در زمان اجرا تعیین می شود و به مقدار متغیر بستگی دارد. علاوه بر این، گاهی اوقات نوع متغیر می تواند در طول اجرای اسکریپت تغییر کند. به عنوان مثال، اسکریپت پایتون زیر در ابتدا a را تعریف می کند متغیر تحت عنوان چشم انداز و یک لیست کوتاه از دو مقدار را به متغیر اختصاص می دهد.

# create scenery variable and return value and type
scenery = ['mountains', 'trees']
print('\nThe value for "scenery" is', scenery)
print('The type for "scenery" is', type(scenery))

# assign scenery[1] value to scenery variable
scenery = scenery[1]
print('\nThe value for "scenery" is now', scenery)
print('The type for "scenery" is now', type(scenery), '\n')

پس از تعریف متغیر، اسکریپت مقدار اصلی متغیر و نوع متغیر را چاپ می کند. سپس اسکریپت مقدار دوم را به لیست اختصاص می دهد، درختان، به متغیر. سپس اسکریپت مقدار جدید و نوع داده متغیر را چاپ می کند. خروجی زیر خروجی هر دستور چاپ را نشان می دهد.

The value for "scenery" is ['mountains', 'trees']
The type for "scenery" is <class 'list'>

The value for "scenery" is now trees
The type for "scenery" is now <class 'str'>

زبان‌های برنامه‌نویسی مرسوم به شدت تایپ می‌شوند، به این معنی که در هنگام تعریف، نوع به متغیر اختصاص داده می‌شود. به این ترتیب، خطاها در زمان کامپایل بیشتر از زمان اجرا شناسایی می شوند و در نتیجه کد قابل اعتمادتری به دست می آیند. متغیرهای با تایپ قوی همچنین به این معنی است که نمی توان آنها را سهوا به نوع اشتباه تغییر داد.

از آنجایی که زبان های اسکریپت و مفسران آنها در طول زمان تکامل یافته اند، خطوط بین آنچه باید و آنچه نباید به عنوان یک زبان برنامه نویسی طبقه بندی شود شروع به محو شدن کرده است. امروزه بسیاری بر این باورند که طبقه بندی نباید توسط خود زبان تعیین شود، بلکه باید بر اساس نحوه استفاده از زبان تعیین شود.